2 Οκτ 2008

Κατάδυση

Η βάρκα των ναυτικών που ταξίδευε μαζί με τις γοργόνες και τα χρωματιστά παγόβουνα έφθασε κάποια στιγμή στον ανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό, κοντά στα νησιά Γκαλαπάγκος. Σταμάτησαν στο σημείο εκείνο που υπάρχουν πολλά υπόγεια ηφαίστεια βαθιά κολλημένα στο φλοιό του ωκεανού. Τα ηφαίστεια αυτά εκρήγνυνται κάθε τόσο και τόννοι καυτής μάζας των 350 βαθμών Κελσίου, ξεπετάγονται πρός την επιφάνεια δημιουργώντας ζεστούς πίδακες νερού που στην επιφάνεια φτάνουν σαν ρουφήχτρες, τυφώνες, τσουνάμι και καταιγίδες.

Τα παγόβουνα ανασυντάχτηκαν και έβαλαν τη βάρκα των ναυτικών στη μέση, μαζί με όλα τα ζώα, ψάρια, πουλιά που είχαν συγκεντρώσει. Οι άνθρωποι ήταν σε νάρκη. Τα παγόβουνα ενώθηκαν και τους κατάπιαν. Εγιναν ένας πελώριος πάγος που κολυμπούσε γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Πρός τις ρουφήχτρες.

Μέσα στον πάγο οι Αϋλοι είχαν στρωθεί στη δουλειά. Εβαλαν το γήινο φορτίο τους μέσα σε ειδικές προστατευτικές σφαίρες φτιαγμένες απο ενεργειακό υλικό, σφαίρες που τους προστάτευαν απο τις μεγάλες θερμοκρασίες. Γρήγορα θα τους άλλαζαν τη σύσταση στο DNA τους. Μέσα σε ανθρώπινα δευτερόλεπτα οι άϋλοι ήδη είχαν στη μνήμη των συνειδήσεών τους το ιστορικό του κάθε ανθρώπου, απο πλευράς, υγείας, διάννοιας, επιτευγμάτων, οικογενειακής κατάστασης, συναισθημάτων και προσδοκιών, το ιστορικό της κάθε φάλανας, του κάθε ψαριού, του όποιου γλάρου. Η ενέργεια των πρώην κατοίκων της Alluvial τους τύλιξε σαν τα πέταλα της παπαρούνας. Η μνήμη τους έσβησε, το DNA τους ξανα-γράφτηκε, η προδιάθεση για ασθένειες και θα θάνατο, διαγράφτηκε. Οι κάτοικοι του πλανήτη Γ-ηR ήταν έτοιμοι να συμβιώσουν με πλάσματα, σε έναν άλλο κόσμο.

Πρός τις ρουφήχτρες, γρήγορα!


1 Οκτ 2008

Μεταλλάξεις

Οι αϋλοι ζούσαν και ευημερούσαν στο εσωτερικό της Γής. Και οι άνθρωποι στην επιφάνεια.
Οι δύο κόσμοι - θα έλεγε ένας αδαής - αδύνατον να συναντηθούν ποτέ, ο πρώτος γιατί δεν μπορούσε να επιβιώσει στο ψυχρό περιβάλλον ο δεύτερος γιατί δεν γνώριζε την ύπαρξη του πρώτου!. Ο ανθρωπινος νούς τείνει να αγνοεί ό,τι δεν κατανοεί.

Η ενεργειακή οντότητα επιλέγει τη μορφή που θελει να πάρει.

Ο κάθε άϋλος παίρνει το σχήμα, το χρώμα και τη κίνηση του πλάσματος που επιλέγει να αντιγράψει έτσι ώστε όταν ταξιδεύει πρός την επιφάνεια του πλανήτη Γ-ηR να επιβιώνει και να μην ξεχωρίζει απο τα πλάσματα που τον περιβάλλουν. Θα μπορούσε να γίνει άνθρωπος ντυμένοι στα μαύρα ή στα άσπρα, ζώο, βουνό, τοπίο, σύννεφα ή κτίριο. Το σχήμα είναι αδιάφορο. Σημασία είχε η επίτευξη του στόχου. Η μορφή πρέπει να είναι σαρωτική αλλά να μη προκαλεί αντίσταση.

Η εμφάνιση που τους άρεσε να παίρνουν, είναι αυτή των παγόβουνων, απο την απόλυτη φλόγα, στον τελειωτικό πάγο - ήταν η ύστατη πρόκληση και η ιδανική "στάχτη στα μάτια" ώστε να κινούνται ανάμεσά μας χωρίς ποτέ να βρίσκουν την παραμικρή αντίσταση. Οι κάτοικοι της επιφάνειας μάχονταν μεταξύ τους, έπαιρναν τη πνοή όλων των πλασμάτων γύρω τους, συχνά έχαναν και τη δική τους πνοή, ποτέ όμως δεν επετέθηκαν στους παγωμένους ογκόλιθους των πόλων που αργοσάλευαν. Η στις βραχονησίδες, στους υφάλους και στα βράχια της κάθε παραλίας. Ισως να πίστευαν ότι τα παγόβουνα και τα βράχια είναι όλα ίδια. Αν πάλι κάποιοι έλεγαν ότι δεν είναι και ότι κινούνται αυτοβούλως, είναι χρωματιστά, ηχηρά και που ταϊζουν τους πεινασμένους, θα τους περνούσαν για ανισόρροπους δίχως άλλο και θα τους απομάκρυναν. Οι άϋλοι παίρνοντας τη μορφή των παγόβουνων ήταν ασφαλείς. Κυριαρχούσαν και κυβερνούσαν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί.

Γιατί όμως;