15 Φεβ 2009

Χωρίς ήλιο

Οι ρουφήχτρες βρίσκονταν κοντά στα νησιά Γκαλαπάγκος στον ανατολικό Ειρηνικό ωκεανό.
Ο βυθός σε εκείνες τις περιοχές είναι γεμάτος με πολλά ενεργά ή και ανενεργά ηφαίστεια και καυτές πηγές που ξεχύνονται σαν πελώριες καμινάδες οξέων, πυριτιου και άλλων στοιχείων πρός την επιφάνεια της θάλασσας, με θερμοκρασίες του ύψους των 350 βαθμών Κελσίου. Τριάντα και βάλε τέτοιοι καυτοί πίδακες θα μπορούσαν να δώσουν την ισχύ ενός τεράστιου πυρηνικού αντιδραστήρα. Μία ατμόσφαιρα σαν εκείνη που είχε η Γή όταν αποκτούσε ζωή.

Οι τεράστιες καμινάδες που ξεκινούσαν απο τα τρίσβαθα του ηφαιστειακού φλοιού της Γής πρός την επιφάνεια, δημιουργουσαν σύννεφα απο διάφορα οξέα, καυτό νερό και καπνό, πρίν φθάσουν στην επιφάνεια της θάλασσας και χάσουν βέβαια τη πρωτοφανή τους θερμοκρασία. Ετσι εμφανίζονταν είτε σαν πίδακες ή σαν δυνατές ρουφήχτρες. Οι οποίες αντίστοιχα θα μπορούσαν να είναι είσοδοι πρός τις ενδότερες καυτερές περιοχές του φλοιού του πλανήτη Γ.ηR.
Χαμηλά, γύρω απο τις καυτές αναθυμιάσεις των ηφαιστείων και τις πηγές υπήρχε ένας άλλος κόσμος, έσφυζε η ζωή, πολύ διαφορετικής μορφής απο αυτή που ξέρουμε, μιά ζωή που ζούσε και αναγεννάτο χωρίς τη βοηθεια του δικού μας ήλιου, χωρίς φωτοσύνθεση αλλά στο απόλυτο σκοτάδι. Στο απόλυτο μαύρο για τα ανθρώπινα μάτια. Υπήρχαν καβούρια, σαλιγκάρια και αποικίες ολόκληρες απο σωληνοτά πλάσματα πλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο σαν μπουκέτα απο λουλούδια. Μερικά φωσφόριζαν άλλα σαν σιωπηλές άϋλες υπάρξεις απλά κινούντο αθόρυβα σε ένα αλλόκοτο οικοσύστημα ακατανόητο ίσως για τους ανθρώπινους εγκεφάλους. Ενας κόσμος που δεν είχε ποτέ εξελιχθεί αλλά είχε μείνει ο ίδιος για εκατοντάδες εκατομύρια έτη φωτός. Ενας κόσμος που αντλούσε την ενέργειά του απο το διοξείδιο του άνθρακος και τα διάφορα χημικά οξέα που εκτόξευαν οι πηγές. Ενας άλλος κόσμος, κάτω απο τον φλοιό της Γής

Ενα άλλο Σύμπαν.