Happy " together"

Πρώτη ημέρα

Ηρθαν στο νού του οι μυρωδιές, εκείνες του αντισηπτικού και του ιδρώτα. Μετά οι ήχοι, εργαλεία που χτυπουσαν μεταξύ τους, ρόδες που κυλούσαν, λέξεις, φράσεις "μισοξυπνάει, έλα, έλα κύριε Duffin, το ξέρουμε ότι συνέρχεσαι", πεταρίζουν τα μάτια του, αλλά μένουν κλειστά. Υπάρχει και κάτι άλλο..δίπλα του, μέσα στα βλέφαρά του. Ενα άλλο σώμα, μιά αύρα κρυστάλλινη, ένα χαμόγελο. Τον ταρακουνάνε, του δίνουν μπατσάκια, κάτι κρύο πέφτει επάνω του, δροσίζεται το μέτωπό του.. "Ξύπνα", "Ξύπνα"..τώρα ακούγονται τρομαγμένοι.. Αφήστε με θέλει να πεί..πάει να βυθιστεί, θέλει να αισθανθεί εκείνη τη κρυστάλλινη αύρα. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα. Ολική επαναφορά στη πραγματικότητα. Οι γιατροί ζητωκραυγάζουν. Η εγχείρηση πέτυχε και ο ασθενής ξύπνησε.

Δεύτερη εβδομάδα
Βγήκε απο την εντατική και πήγε σε θάλαμο ασθενών. Κάθεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Είναι ήρεμος αν και ανήσυχος. Σωληνάκια βγαίνουν απο παντού, όλες οι ανάγκες του κρυμμένες μέσα τους. Τον ταϊζουν κάτι ενδιαφέρον και γευστικό. Α! Εδώ έχει ωραίο φαγητό το ξενοδοχείο/νοσοκομείο. Τον έχουν φασκιώσει απο το λαιμό και κάτω. Κοιμάται συχνά αν και προσπαθούν να τον κρατάνε ξύπνιο. Συγγενείς-φίλοι μπαινοβγαίνουν. Παίζει το ρόλο του άψογα. Οταν φεύγουν όλοι κλείνει τα μάτια και αφουγκράζεται..τη γυναίκα μέσα του.
Τη καταλαβε όταν ήταν στην εντατική, κατάλαβε δλδ ότι το σώμα του το είχε καταλάβει άλλο ένα άτομο, μία χαμογελαστή νεαρή κοπέλλα που οδηγούσε γρήγορα ένα σπόρ αυτοκίνητο. Σαν να ήταν μέσα της, ανέπνεε το άρωμά της, άφηνε τα χέρια του πάνω στους ώμους της, ήθελε να τη πιάσει απο τη μέση, η ζώνη ασφαλείας όμως τον εμπόδιζε. Εκείνη οδηγούσε και εκείνος ήταν συνοδηγός..μόνο που δεν τον έβλεπε, θεωρούσε ότι ήταν μόνη. Παρέα με τη ταχύτητα και τον άνεμο..όλο και πιο γρήγορα. Το ονειρο κοβόταν απότομα όταν ντεραπάριζε το αμάξι σε μία στροφή και έπεφτε στο κενό. Τότε ξύπναγε.
Σιγά-σιγά άρχισε να βλέπει κομμάτια απο τη ζωή της κοπέλλας, την οικογένειά της, το σπίτι τους. Ηταν παντρεμένη ή ζούσε με κάποιον που εξέτρεφε άλογα. Είχαν μία φάρμα κάπου, εκείνος με τ' αλογά του, εκείνη με το γραφείο της μέσα στο χώρο, κρατώντας τα λογιστικά βιβλία, μιλώντας με τους πελάτες.. Φαινόταν ευτυχισμένη, ιδιαίτερα όταν οδηγούσε το γρήγορο αυτοκίνητό της.. Τη παρακολουθούσε βήμα-βήμα εισπνέοντας όλη τη ζωή της, σα να είχε τεράστιο σύνδεσμο μαζί της. Δεν καταλάβαινε το σύνδεσμο, απλά γέμιζε ευτυχία όταν την αισθανόταν μέσα του.

Τρίτη εβδομάδα
Είχε γυρίσει σπίτι. Οχι στο δικό του, γιατί έμενε μόνος μετά το χωρισμό απο τη γυναίκα του, στους γονείς του τον πήγαν γιατί χρειαζόταν φροντίδα. Είχε κάνει μεταμόσχευση καρδιάς. Κάποια στιγμή, όταν θα καλυτέρευε η υγεία του, θα επέστρεφε σπίτι του.. ως τότε όμως..ακολουθούσε τις οδηγίες των γιατρών και αφουγκραζόταν τη κοπέλλα που την έλεγαν Dorrit (παράξενο να ακούει αυτό το όνομα - ήταν το αγαπημένο παραμύθι της κόρης του όντας στο Δημοτικό " Η μικρή Ντόριτ" του Ντίκενς) μέσα του. Δεν τη παρακολουθούσε πιά, τον παρακολουθούσε εκείνη. Την αισθανόταν δίπλα του να τον πηγαίνει βήμα-βήμα, να βλέπει το παρελθόν του, να στεκεται στο πλάϊ του, να τον στηρίζει και να τον κυττάει με στοργή. Διαισθανόταν ότι είχε δύο ανθρώπους μέσα του, εκείνον και τη Dorrit. Τη δική του, μικρή Dorrit. Δεν ήταν μόνος πιά.
Ρώτησε και έμαθε μερικά πράγματα, τόσο για την εγχείριση, όσο και για το δότη. Ηταν τυχερός, του είπαν, που βρέθηκε μία καρδιά τόσο συμβατή με τη δική του. Ανήκε σε μία κοπέλλα που πέθανε ακαριαία σε τροχαίο. Μία νέα γυναίκα, μητέρα ενός 4χρονου παιδιού. Τραγωδια για την οικογένειά της, σωτηρία για εκείνον.
Δεν μπόρεσε όμως να πεί σε κανέναν ότι η Ντόριτ μπήκε μέσα του απο δικού της όταν μεταμοσχεύθηκε η καρδιά της στο σώμα του. Του άνοιξε τον εαυτό της, της άνοιξε τον εαυτό του γιατί μαζί πλέον θα πορεύονταν στη ζωή. Η καρδιά της, δική του ευθυνη και υποχρέωση να διατηρεί. Η ύπαρξή του, δική της ευθύνη να προστατεύει, η καρδιά τους δική τους υποχρέωση να μοιράζονται και ν' αγαπούν.
Την αγάπησε τη Ντόριτ ως τα βάθη της ύπαρξής του και τον αγάπησε κι εκείνη.

Οταν η υγεία του αποκαταστάθηκε πλήρως, ήρθε σε επαφή με την οικογένεια της Ντόριτ. Προσεκτικά και με τάκτ, στην αρχή, αργότερα τον προσκάλεσαν σπίτι τους, ο άνδρας της και το κοριτσάκι της. Υπήρχε μία οικειότητα, κάτι σαν άστρο να έλαμπε ανάμεσά τους. Αυτός ήξερε ότι ήταν η γυναίκα μέσα του, εκείνοι πάλι δεν το υποψιαζόντουσαν, όμως τον βρήκαν ευχάριστο, γελαστό, φίλο, έμπιστο, άνθρωπό τους. Ο άνδρας της του ζήτησε να μετακομίσει στα γραφεία της φάρμας, να κρατάει εκείνος τα βιβλία, φυσικά χωρίς να υπερβαίνει τα όρια της υγείας του. Ιατρική-νοσοκομειακή υποστήριξη θα υπήρχε άφθονη.

Δέχθηκε. Για χάρη της μικρής κορούλας της Ντόριτ. Για χάρη της Ντόριτ. Για χάρη της ζωής του.

Crystals

Για να διαβάσετε όλη την ιστορία, ξεκινήστε ανάποδα.. δλδ απο εδώ

Μεταμόρφωση

Και οι μέρες περνούσαν για τους 3 συντρόφους..

Εμεναν στο σπιτάκι τους και εξερευνούσαν το νέο τους κόσμο. Οι Sphaetes (Αϋλοι) ήταν oι εκπαιδευτές τους που τους είχαν απο κοντά, πότε σαν θηλυκές μορφές, πότε σαν αρσενικές ακόμη και με μορφή παιδιών ή και ζώων, τους συντρόφευαν, φροντίζοντας πάντα να περνάνε καλά. Και μια μέρα αισθάνθηκαν χαλαροί και ξεκούραστοι, σαν να έφυγε ένα μεγάλο βάρος απο πάνω τους. Αισθάνθηκαν πολύ φιλικά πρός τους "δασκάλους" τους και άρχισαν να ανοίγονται, εξιστορώντας τη παλιά τους ζωή, το κόσμο τους, τα ενδιαφέροντά τους.. λίγο-λίγο..μετά τις εξιστορήσεις έσβηνε απο τη μνήμη τους τα όσα είχαν ήδη πεί.. σαν να μην υπήρξαν και ποτέ. Αλλαζαν εσωτερικά αλλά και εξωτερικά..ακόμη και οι προτιμήσεις για φαγητό άλλαζαν, οι παλιές τροφές γίνονταιν δύσπεπτες, ενώ εκείνα τα τετράγωνα διαφανή δισκάκια που τους έδιναν να μυρίσουν, οι Sphaetes , τους χόρταιναν με ενέργεια, απίστευτο κέφι και ζωηράδα για να κατακτήσουν το κόσμο όλο. Και όντως αυτό έκαναν: δούλευαν εκεί που τους υποδείκνυαν οι Sphaetes για να μπορέσουν να ενσωματωθούν. Ο καθένας χώρια απο τους άλλους, σε διαφορετική θέση. Ωστε τίποτα να μη μπορεί να τους φέρει στις παλιές γήϊνες αναμνήσεις του κόσμου τους, τουλάχιστον τώρα που ήταν αρχή και είχαν ακόμη κάποια ορατή (για εκείνους) οντότητα, με τα σώματά τους να γίνονταν σκίτσα με άκρες που έσβηναν ή ξεφτιζαν.

Πρώτα επέλεξαν το Χασάν. Αυτό το φτωχόπαιδο που είχαν του κλώτσου και του μπάτσου στο καράβι, να κάνει χοντρές δουλειές και να εισπράττει τη περιφρόνησή τους. Δεν τον απεμάκρυναν απο τους φίλους του δια παντός, στην αρχή τον κρατούσαν για μερικές ώρες, επιστρέφοντάς τον μετά..Ωρες μαζί με άλλους γήϊνους, απο διαφορετικά μέρη του κόσμου με ανακατεμένες ηλικίες. Η ομάδα του Χασάν είχε άλλα 3 άτομα, ένα δεκάχρονο κορίτσι, μία γυναίκα απο τη Κίνα και ένα Σομαλό πειρατή. Κ άθε συνάντηση είχε μαθήματα επιμόρφωσης, για τη ζωή κάτω απο το φλοιό της Γη-R, ιστορία, ώστε λίγο-λίγο να αυξομοιώσουν τον περιβάλλοντα χώρο-χρόνο-τρόπο. Και όλο μύριζαν νέες μυρωδιές και όλο απέφευγαν να τρώνε όπως έτρωγαν πίσ ω στη γή, θυσιάζοντας ζωντανά πλάσματα, ή καλλιεργώντας, όλο καλύτερα αισθάνονταν στο θερμό χώρο των Αϋλων. Ο Μπομπ και ο Τζάκ εγιναν ανιχνευτές μελλοντικών "άϋλων" καθοδηγώντας στόλους απο ζωντανά παγόβουνα.

Το δεύτερο «μάθημα» ήταν να παρατηρούν και να καταγράφουν στη μνήμη τους αυτά που έβλεπαν. Μετά τα συζητούσαν μεταξύ τους, γιατί ο καθένας της ομάδας αντιλαμβανόταν τα αντικείμενα παρατήρησης με διαφορετικό τρόπο και να δημιουργούν ένα οπτικό σύνολο, μία πλήρη εικόνα. Την οποία παρουσίαζαν στους «δασκάλους τους».Οι εικόνες που οι Αύλοι παρουσίαζαν στο Χασάν για μελέτη ήταν απλές (κατά κάποιο τρόπο) δημιουργήματα του κόσμου τους, εικόνες της ζωής τους κάτω απο το φλοιό της Γής, τις αόρατες πόλεις τους που ο Χασάν πλέον διέκρινε, τις ιπτάμενες φάλαινες, τα χταπόδια και τους ελέφαντες που εκτελούσαν δρομολόγια, κάνοντας θελήματα ή και διδάσκοντας τους νεοφερμένους του είδους τους ..ναί, τα έξυπνα γή-Rινα πλάσματα είχαν περίοπτα αξιώματα στο κόσμο των Αϋλων.
Ολοι τελικά βρίσκανε τη θέση που τους ταίριαζε σύμφωνα με τον εσωτερικό τους κόσμο, τα ιδανικά τους και με τη βοήθεια της νέας τους «διατροφής» έχαναν τη παλιά τους υπόσταση, μειονόταν η βαρύτητα, το σώμα χανόταν, ενώ το πνεύμα τους εξασκείτο να λειτουργεί με διαφορετικό τρόπο αντίληψης. Ανετα «εβλεπαν» τους λοιπούς συνεργάτες τους όχι σαν σώματα, αλλά σαν αύρες διαφόρων χρωμάτων, άλλες ιριδίζουσες, άλλες φωτεινές απλώς, άλλες πιο σκούρες. Οι σκούρες ανήκαν στους νεοφερμένους επίδοξους Αϋλους, όπως ο Χασάν, ο Τζακ, ο Μπόμπ, γιατί κάθε αρχή και δύσκολη, το ανθρώπινο σώμα δεν διαλύεται με τη πρώτη, όλα γίνονται σταδιακά.

Οσο πιο πολύ «παρατηρούσαν» τις εικόνες, οι φίλοι μας διέκριναν όλο και περισσότερα πράγμα τα, χάνοντας όλο και περισσότερη επαφή με τον αλλοτινό τους εαυτό αλλά πλησιάζοντας βήμα-βήμα τους νέους τους κόσμους.

Κόσμους υπέροχους για εξερεύνηση, παρατήρηση και εξέλιξη.
Κάτω απο το φλοιό της Γή-R και άλλων πλανητών του χαώδους στερεώματος κινούντο άπειρες μικρές σφαίρες

που η καθεμιά βαστούσε φυλές Αϋλων και
όλες μαζί λειτουργούσαν σαν μονάδα-για τη κοινή τους εξέλιξη.

...ως feathers.

Sphaetes

Οι Sphaetes ζούσαν στο δικό τους πλανιτικό σύστημα που αποτελείτο απο πολλούς λαμπερούς αστεροειδείς ενωμένους με φωτεινές "γέφυρες" ακτίνες ενέργειας που συνέδεαν τα αστέρια τους έτσι ώστε να σχηματίζεται κάτι σαν νιφάδες χιονιού κάτω απο το μικροσκόπιο, όπως το σχήμα. Ο κεντρικός πυρήνας ήταν ο πλανήτης τους που αποτελείτο απο πετρώματα άλλα πολύτιμα όπως ο χρυσός άλλα ηφαιστειογενή. Ο χρυσός τους ήταν σε ρευστή μορφή και που χρησιμοποιείτο για τα πάντα απο κατασκευή κατοικιών μέχρι καθημερινών αντικειμένων. Οι πλανήτες τους είχαν δένδρα, ζώα, φυτά όπως η Γή, όχι όμως ακριβώς τα ίδια. Ο αστεροειδής τους ήταν ενωμένος με το διαπλανητικό σύμπαν π-R, αποικία των Αϋλων. Το ενεργειακό πεδίο του πλανήτη τους τους έδινε αρκετή ενέργεια για να αναπτύσσονται.

Οι Sphaetes ήταν ανθρωποιειδή, ένα μείγμα πρωτόγονων Αϋλων αναμεμειγμένων με άλλα πλάσματα. Είχαν σώμα και υπόσταση, ικανότητα λήψης τροφής, αναπαραγωγής και διαιώνισης του είδους τους. Οι Αϋλοι τους είχαν σε μεγάλη υπόληψη γιατί όλα τα γήϊνα ανθρώπινα πλάσματα που έμπαιναν στις τάξεις της Γή-R, πρώτα απο τους Sphaetes περνούσαν. Εκείνοι τα αξιολογούσαν και τα έστελναν σε άλλα μέρη της αποικίας για τα περαιτέρω. Ηταν πολεμοχαρής λαός με ιεραρχία αυστηρή. Απο τις τάξεις τους έβγαιναν οι μεγάλοι στρατηγοί και αρχηγοί, πλάσματα με ικανότητες να οδηγήσουν τους Αϋλους σε άλλους πλανήτες, να εξερευνούν πολλά στερεώματα, να ταξιδεύουν στην ύλη και στο άπειρο. Απο εκεί έβγαιναν και οι μάχιμοι που ήταν ανδρόγυνοι, άτρωτοι και αθάνατοι. Αυτοί κρατούσαν την ασφάλεια της Γη-R σε σωστό βαθμό. Είχαν τη γνώση να το κάνουν.

Εμφανισιακά οι αρσενικοί είχαν διάφορα χρώματα, μαύροι, πράσινοι, κίτρινοι, είχαν κοτσιδάκια όλων των χρωμάτων, κυρίως μαύρα ή κόκκινα κολλημένα στο κρανίο τους. Τα σώματά τους ήταν κοντά και δυνατά με κατατομή όπως οι Γήϊνοι, ήσαν σκληροί, αιμοσταγείς, με τετράγωνους ώμους και δυνατά άκρα. Οι θηλυκοί ήταν ψηλοί (τουλάχιστον 2.5 μέτρα) με ξυρισμένα κρανία, πολύχρωμα μάτια χωρίς κόρες (Οι γήϊνοι έχουμε άσπρο βολβό και πολύχρωμες κόρες στα μάτια μας, εκείνοι είχαν πολύχρωμους βολβούς, καθόλου κόρες). Διέθεταν διπλά γεννητικά όργανα και μόνοι τους αναπαράγωνταν. Ζούσαν για να γεννούν. Οταν τελείωνε η αναπαγωγική τους περίοδος σφάζονταν και το κρέας τους μοιραζόταν στους υπόλοιπους.

Καθε που γεννιόταν ένα παιδί (μετά απο μετά απο εγκυμοσύνη 100 ωρών, οι μάνες το πήγαιναν στη τάξη των ιερέων που το έθρεφαν εκείνοι ώσπου να αναπτυχθεί πλήρως (5 έτη). Στο ενδιάμεσο διάβαζαν τη προσωπικότητα του βρέφους και το κατέτασσαν στη τάξη που θα ανήκει στο μέλλον σύμφωνα με τις ικανότητες που θα είχε στη μετέπειτα ζωή του. Οι γένες γίνονταν μέσω μηχανημάτων, χωρίς πόνους, απλά τα έμβρυα ξεπρόβαλλαν απο τις μητέρες του, όσο εκείνες κοιμόντουσαν. Μετά ξεκουράζονταν για λίγες στιγμές και ετοίμαζαν το επόμενο έμβρυο. Για συνουσία και ηδονή προτιμούντο οι γήϊνοι. Ιδιαίτερα οι χαρακτηρισμένες γυναίκες ως "ηδονικές" τις οποίες αγόραζαν πανάκριβα οι Sphaetes. Και οι οποίες προσέφεραν βέβαια μόνο αυτό το είδος στους ανδρόγυνους αφέντες τους.

Για μία ηδονική γυναίκα, μπορεί να έδιναν όρη ενεργειακού χρυσού στους Αϋλους, ή μία στρατιά εμβρύων. Αξιζε όμως τον κόπο. Πάντα τον άξιζε.

Στρατολόγηση

Οι Αύλοι ειδικεύονταν στη δημιουργία καταστροφών για τη Γή.

Είχαν την ικανότητα να ρυθμίζουν τις καιρικές συνθήκες ώστε οι θύελλες στη θάλασσα να οδηγούσαν τα πλοία σε ναυάγια. Τα πληρώματα και οι πιθανοί επιβάτες αρπάζονταν απο υποβρύχιες σφαίρες ή και παγόβουνα στην αρχή..και τα ακυβέρνητα καράβια έμεναν να παραδέρνουν στα κύματα. Επειδή όμως δημιουργήθηαν μυστήρια για πλοία φαντάσματα όπως το Mary Celeste και μύθοι για τα περίεργα καιρικά φαινόμενα του Τριγώνου των Βερμούδων, στη πορεία η μέθοδος αυτή καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε. Οι Αύλοι δεν ήθελαν να γίνουν έρευνες για τις συνθήκες εξαφάνισης των ανθρώπων, ήθελαν να είναι αθέατοι, να μείνουν ανενόχλητοι μέσα στο φλοιό της Γη-R, να αυξάνουν τους αριθμούς τους, στρατολογώντας πλάσματα απο την επιφάνεια για τη διαιώνιση του δικούς τους είδους.

Προτιμήθηκαν οι κακές καιρικές συνθήκες που τρόμαζαν μεν τους γήινους αλλά δεν δημιουργούσαν πολλά ερωτηματικά. Επιστρατεύθησαν τυφώνες, σεισμοί, τερατώδη καλαμάρια, γιγάντια χταπόδια (ρομπότ), ρουφήχτρες, καταιγίδες, θύελλες. Οι κακές συνθήκες τους έφερναν και πτώσεις αεροπλάνων, καθώς και ομάδες ανθρώπων που έπεσαν σε βάραθρα απο σεισμούς, που τσουνάμια τους παρέσυραν στους ωκεανούς και άλλους που απλά χάνονταν στο οπουδήποτε. Δεν είχαν παράπονο..η ροή των στρατολογημένων ανθρώπων ήταν ικανοποιητική.

Οι άνθρωποι που επέλεγαν να μείνουν με τους Αϋλους σταχυολογούντο. Αλλοι μετά απο διάφορα τέστς σταδιακά γίνονταν Αύλοι και δούλευαν για το κοινό καλό της αποικίας, δηλαδή στην αέναη αναζήτηση έμβιου δυναμικού. Μερικοί στέλνονταν στις αποικίες όπου και εκεί ανάλογα με τις ικανότητές τους γίνονταν κυβερνήτες αστρόπλοιων, επιστήμονες, αστρονόμοι, μηχανικοί. Ενώ άλλοι προωθούντο στην ευρύτερη Κοινοπολιτεία και ανταλλάσσονταν ή και πωλούντο πολύ ακριβά στα πλάσματα που κατοικούσαν μακρινά στερεώματα.

Τα πλάσματα της Γη-R ήταν το φιλέττο της στρατολόγησης.

Και αυτό γιατί διέθεταν ευφυϊα.

Ανησυχία

Οταν σήμανε η ώρα της αναχώρησης του Μπίλλυ και του Λήο, μια μαύρη σφαίρα εμφανίσθηκε μέσα απο τα δένδρα..είχε μέσα ανθρώπινες, πανύψηλες μορφές Αύλων που κατεύθυναν το σκάφος πρός ..μία άλλη χρονική στιγμή.

Αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν, ήξεραν ότι δεν θα ξαναβλεπόντουσαν ποτέ.

Οι δύο φίλοι μπήκαν στη σφαίρα και σαν να έγιναν ένα με το χρώμα της, οι τοίχοι τους κατάπιαν. Εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε και η σφαίρα άρχισε να αλλάζει σχήμα, πότε μάκραινε, πότε κόνταινε, ήταν τώρα τετράγωνη και την άλλη στιγμή κυκλική. Πύρινες γλωσσες φωτιάς την περιέλουσαν και ΤΣΑΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦΦ! χάθηκε απο μπροστά τους. Οι παλιοί φίλοι και συνεργάτες είχαν αλλάξει επίπεδο.

Αργά έσυραν τα βήματά τους πίσω στο σπίτι τους, σε εκείνο που ζούσαν τόσο καιρό τώρα. Κάθισαν στις πολυθρόνες και αναπόλησαν τις παλιές κοινές στιγμές. Το σαράκι της αμφιβολίας ήταν καλά τρυπωμένο μέσα τους. Τίποτα όμως δεν αλλαζε το τώρα. Οι αποφάσεις είχαν παρθεί. Απλά περίμεναν την εξέλιξη τους σε αυτό το μέρος, με αυτές τις ψυχές. Ηλπιζαν μόνο να επιζούσαν.

Γιατί είχε μέσα τους φωλιάσει ο φόβος. Γιατί έβλεπαν πολλά μέλη της "πόλης" που έμεναν να χάνονται, να μη γυρνάνε πίσω και παρά τις διαβεβαιώσεις των Αύλων ότι "πηγαίνουν σε πιο εξελιγμένες θέσεις", κάτι μέσα τους τους έκανε ν' ανησυχούν..

Και έκαναν καλά που ανησυχούσαν γιατί οι Αύλοι δεν τους τα είπαν όλα. Μερικά μυστικά τα κράτησαν για εκείνους. Υπήρχαν πράγματα που δεν ήταν της ώρας να μαθευτούν..ιδιαίτερα αν αποφάσιζαν οι γήϊνοι να επιστρέψουν..

Υπήρχε κατά κύριο λόγο το θέμα της σταχυολόγησης.

Ολοι οι γήϊνοι δεν προορίζονταν για επιλεκτες θέσεις, παρόλλο που έτσι τους είχαν πεί.

Αέναοι

Ο Μπίλλυ και ο Λήο ζήτησαν να γυρίσουν πίσω στη Γή. Μαζί όμως στην ίδια χρονική στιγμή. Σκέφτηκαν ότι, αν υπήρχαν τεράστιες χρονικές αλλαγές θα τις αντιμετώπιζαν ευκολώτερα απο κοινού, παρά ο καθένας χώρια σε άλλη ήπειρο. Αποχαιρέτησαν τους άλλους και ετοιμάστηκαν για την επιστροφή.

Τους βάλανε σε μία γυάλινη σφαίρα χωρίς τοίχους, σκοτάδι έβλεπαν απο παντού και πολλά φωτάκια να αναβοσβήνουν.. Μορφές κινούντο δίπλα τους - οι Αύλοι - υπήρχε κάποια επικοινωνία με φωσφορίζοντα πεδία και ήχους αλλά αυτό ήταν όλο. Μετά κάτι σαν ναυτία, κάτι σαν ίλιγγος τους κατέλαβε και τα μάτια τους έκλεισαν.

Κάτι δροσερό ακουμπούσε στο μέτωπό του, κάτι υγρό έτρεχε στα μάτια του. Ψιθυρίσματα και φωνές χαρας "Ξύπνησαν"!! "Επιτέλους" και "Ειδοποιηστε τον καπετάνιο".. Ο Μπίλλυ ξύπησε και συνειδητοποίησε ότι αυτός και οι Λήο ήταν ξαπλωμένοι σε κανονικά κρεββάτια. Απο πάνω του 2 γιατροί και νοσοκόμες φώναζαν "σιδερένιος". Ανακάθισε στο κρεββάτι την ίδια ώρα που ο Λ'ηο άνοιγε και εκείνος τα μάτια του.. Σαν ψάρια έξω απο το νερό κυττούσαν γύρω τους, αποσβολωμένοι τους ανθρώπους που με ρούχα του 20ου αιώνα τους καλοτύχιζαν.

Πέρασαν μέρες. Οι ναυτικοί μας ανάρρωσαν σχεδόν πλήρως..και ενημερώθηκαν για τη διάσωσή τους απο τα μανιασμένα κύματα... Οπως τους είπαν ήταν οι μόνοι επιζώντες μιάς θαλαμηγού με φοιτητές που κάνανε κρουαζιέρα στα νησιά της Καραϊβικής!! Διαπίστωσαν επίσης πόσο ΝΕΟΙ ήταν, ο Μπίλλυ στα 19 του σπουδαστής αεροναυπηγικής, ο Λήο στα 20 μελετούσε μηχανολογία.. !! Απο έκπληξη σε έκπληξη πήγαιναν..είχαν ξαφνικά γυρίσει πίσω στα φοιτητικά τους χρόνια. Το μυαλό τους όμως ήταν 40 ετών τουλάχιστον. Θυμόντουσαν το ναυάγιο, τους Αύλυς, τους συντρόφους τους...τα πάντα.. Συζητούσαν πια μεταξύ τους..αναρωτιόντουσαν αν οι Αύλοι τους ελευθέρωσαν με τίμημα τη ζωή των πανεπιστημιακών τους συντρόφων της περίφημης κρουαζιέρας.. τι νόημα όμως είχαν οι τύψεις..εκείνοι τουλάχιστον είχαν ξεφύγει..μπροστά τους νέα ζωή.

Και πώς ήρθαν τα πράγματα στις παράλληλες ζωές τους, όλα άλλαξαν. Σαν να μη μεγάλωνε το σώμα τους, σαν να μη γέρναγαν..σπούδασαν, εργάστηκαν σε μεγάλες πολυεθνικές, έκαναν δικές τους εταιρείες, ο ένας αεροπλάνα, ο άλλος αυτοκίνητα. Πήγαν στην Ιαπωνία, ο Λήο παντρεύτηκε και έκανε 2 αγόρια..το ένα εκ των οποίων πήρε Νόμπελ σε θέματα Αστρονομίας..είδε, ο Λήο εγγόνια και δισέγγονα..και φαινόταν πάντα νέος..Αναγκάστηκε να βάφει τα μαλλιά του άσπρα.. και πέρασαν οι δεκαετίες και πέθαναν απο γηρατειά οι γιοί του και τα εγγόνια του και εκείνος εκεί, να φαίνεται 30 ετών. Σαν να είχε πιεί απο την Αθάνατη πηγή.. Εκανε διαλέξεις για μακροβιοτική διατροφή, ο εαυτός του ζωντανό παράδειγμα.

Μετά οι δύο φίλοι φύγανε, πήγανε στην Αμερική και ξεκίνησαν νέα ζωή. Ξαναπαντρεύτηκαν και είδαν και εγγόνια και δισέγγονα.. και εκείνοι για κάθε 100 ανθρώπινα χρόνια, κέρδιζαν 10. Το ταξείδι τους στο χρόνο συνεχίστηκε..γιατί και 200 ετών να ήταν δεν πέθαιναν..τα γήινα χρόνια δεν τους επιβάρρυναν ποτέ. Είχαν γίνει αθανατοι!