Ξενάγηση

Οι γκρίζες σκιές πλησίασαν σε απόσταση αναπνοής..και πηραν μορφή.
Μορφές ευχάριστων ανθρώπων ακαθορίστου ηλικίας. Ησαν ψηλοι, με μακριά μαλλιά, ανοιχτόχρωμα μάτια και δέρμα σαν γκοφρέ ύφασμα, σαν να φορούσαν μία στολή απο δέρμα.Χαμογελώντας άπλωσαν τα χέρια τους με τις παλάμες πρός τα επάνω. Δείγμα φιλικότητας και χαιρετισμού. Μετά φύσηξαν απαλά πρός το μέρος των γήϊνων..μία ανεπαίσθητη χρυσή αύρα τους τύλιξε..Οι ναυτικοί μας ξαφνικά χαλάρωσαν η ένταση έφυγε. Επιτέλους μπροστά τους υπήρχαν άνθρωποι να συννενοηθούν. Αναμείχθηκαν με την ομάδα των άϋλων (γιατί οι γκρίζες σκιές, άυλοι ήσαν) και προχώρησαν.
Οτι κούραση και φόβος υπήρχε μέσα τους εξανεμίσθηκε..βάδιζαν με χαλαρά βήματα δίπλα στα πλάσματα που τους μιλούσαν τη γλώσσα τους. Χίλιες ερωτήσεις ξεχύθηκαν σαν πουλιά τρομαγμένα πρός όλες τις κατυεθύνσεις..

«Σε όλα θα σας δώσουμε εξηγήσεις» τους είπαν.
«Πρώτα όμως θέλουμε να σας δείξουμε τον κόσμο μας.»

Στρίβοντας σε ένα μονοπάτι βρέθηκαν μπροστά απο γυάλινες σφαίρες. Ο καθένας μπήκε σε μία και όλες ενώθηκαν σε ένα περίεργο σχήμα και μαζί και χώρια..Με το που κάθισαν αναπαυτικά στο ...τίποτα οι σφαίρες αρχισαν να κινούνται ενώ μία φωνή τους εξηγούσε για την ιστορία του κόσμου των Αϋλων, για το πλανήτη τους, τις περιπέτειές τους, πώς ήρθαν στη Γή-R, πώς προσαρμόστηκαν. Τους εξήγησαν για τα ενεργειακά πεδία και για τις επισκέψεις στην επιφάνεια..σαν παγόβουνα.

Μετά τους είπαν για τις δυνατότητές τους, ν’ αλλάζουν μορφή και να παίρνουν εκείνη σύμφωνα με τις σκέψεις των άλλων, σαν παράδειγμα έφεραν τους ίδιους τους ναυτικούς όταν τους πρωτοσυνάντησαν που ήθελαν γοργόνες να ήταν δίπλα στις βάρκες τους και γοργόνες εβλεπαν, αν ήθελαν δράκους, δράκους θα έβλεπαν.. οι άϋλοι μην έχοντας σώμα απο δικού τους, έπαιρναν τη μορφή των σκέψεων. Μία απο τις ιδιότητές τους. Μία απο τις πολλές ικανότητές τους.

«Τώρα θέλουμε να σας δείξουμε τον κόσμο σας-τον κόσμο των συνανθρώπων σας που ζούν κοντά μας, στο κέντρο της Γής». Το σχήμα των σφαιρών μπήκε σε πεδίο σαν τρισδιάστατη σκακιέρα όπου τα τετράγωνα κινούντο και τους κατάπιναν. Ηταν σαν μιά μηχανή του χρόνου που τους τράβαγε σε ένα άλλο υπερ-πέραν.

Ωσπου να προλάβουν να ζαλισθούν είχαν βρεθεί σε ένα υπέροχο δάσος, σαν τα δάση της πατρίδας τους, με δένδρα, πουλιά, μιά αλεπού κάπου εμφανίσθηκε..δροσερό το αεράκι..στο βάθος η χιονισμένη κορυφή ενός βουνού, δίπλα τους κελάρυζε ένα ρυάκι. Αχ! Σαν τη πατρίδα! Ανθρωποι περπατούσαν στα μονοπάτια, ένα ζευγάρι έσπρωχνε ένα παιδικό καροτσάκι, παιδάκια έπαιζαν με τα κουβαδάκια τους σε μία παιδική χαρά..σπίτια υπήρχαν μετά το δάσος με ωραίες αυλές και κήπους, κουρτίνες στα παράθυρα..όμορφα οργωμένα χωράφια, αγελάδες, πρόβατα έβοσκαν αμέριμνα.

Οι σφαίρες πήγαν στην ακροθαλασσιά όπου ψαράδες έρριχναν δίχτυα ή κάθονταν με τα καλάμια τους στις όχθες αγναντεύοντας..την απεραντοσύνη.

Τους πήγαν και σε μία πόλη με ουρανοξύστες και ιπτάμενα βαγόνια. Μιά πολύ εξελιγμένη μορφή πόλης όπου τα κτίρια κινούντο απο δικού τους. Τους εξήγησαν βέβαια ότι στη πόλη αυτή δεν έμεναν γήϊνοι, αλλά άλλες μορφές ζωής, απο άλλους πλανήτες που ήθελαν να συνυπάρχουν με τους άϋλους. Σαν μία ομοσπονδία λαών και ζωών, με κοινή ζωή και συμφέροντα.

Και μετά τους κάνανε την πρότασή τους. Τους ήθελαν κοντά τους. Να μην επιστρέψουν στο γήϊνο κόσμο τους, να μείνουνε με εκείνους.. να γίνουν Αϋλοι!